تاريخ: شنبه 28 تير 1393
ساعت: 11:50
به نقل از یکی از دوستان عزیز:
چندی پيش برای شرکت در کنفرانس جهانی مديريت پژوهشوتوسعه به شهر اشتوتگارت آلمان رفته بودم. در کمال شگفتی دريافتم که هيچ ايرانی ديگری نتوانسته در اين کنفرانس شرکت کند. از سال 2003 به بعد تقريباً هرساله در يکی از کنفرانسهای بزرگ بينالمللی حوزه مديريت فناوری و نوآوری شرکت کردهام و در تمام اين کنفرانسها با جمعی از مديران، اساتيد و دانشجويان علاقمند ايرانی روبهرو میشدم که حضوری فعال در تبادلات علمی داشتند. گاهی تعداد نفرات ايرانی شرکتکننده به دهها نفر میرسيد (همچون کنفرانس جهانی مديريت فناوری سال 2005 در وين). اين امر هميشه برايم مايه اميدواری و مباهات بود. آثار يادگيری منتج از اين کنفرانسها را آشکارا در ايران میديدم. پژوهشگران عمدتاً جوان ايرانی نتايج پژوهشهای خود را ارائه میکردند و مستقيماً پای صحبت اساتيد و مديران سرشناس و بينالمللی اين حوزه مینشستند. علاوه بر يادگيری علمی، به مرور بر اعتماد به نفس و جسارت علمی و پژوهشی آنها نيز افزوده میشد.
اجازه دهيد با کمک گرفتن از يک تجربه شخصی، نتايج ارزشمند شرکت در کنفرانسها و محافل علمی بينالمللی را برايتان نقل کنم. در سال 2004 برای ارائه مقاله خود در يکی از کنفرانسهای جهانی مديريت فناوری به سئول رفتم. در آن کنفرانس، پروفسور رابرت فال از اساتيد برجسته دانشگاه کمبريج مقالهای در مورد "رهنگاشت فناوری" ارائه کرد.
برچسبها: مهندسان تحریم تحریم علمی خود تحریمی خود تحریمی علمی کنفرانس مدیریت